Çocuklarda Özgüven

Aklımda bir başka konu vardı aslında bugün yazmak için. okunan bir yazı, içinde bulunduğumuz bir durum, duyduğumuz herhangi birşey değiştiriveriyor önceliklerimizi..

Uzman değilim, bilirkişi hiç değil.. Bu konuda akademik çalışmalar yapmışlığım da yok.. Çocuk gelişimi, eğitimi, benim de oğlumla birlikte öğrendiğim bir konu. ne kadar okusam da, yaşamadıkça öğrenilmiyor gerçekler. hayat, yaşanarak öğreniliyor. ben de yaşadıklarımdan yola çıkarak, özgüvene sahip birey yetiştirmenin sırrının, çocuğun arkasında olduğunu hissettirerek ve fakat koltuk deyneği durumuna gelmemek kaydıyla arkasında olabilmekle sağlanacağı kanaatindeyim. nasıl derseniz... Oğlum sevindiğinde kendini arkaya atıp oyun yapıyordu. tabi ben bunu görünce, ilk tepkimi verip onu tutmaya başladım. Baktı ben tutuyorum, kendini daha fazla atmaya başladı bana güvenerek.. Bana güvendiği için tehlikeli bir durum ortaya çıkmış oldu dolayısıyla. Baktım durum böyle, ben de onu kollayarak, zarar görmemesi için tetikte bekleyerek arkaya atıldığında tutamayacağımı hissettirdim. sonrasında bildi ki ben orada değilim, temkinli davranmaya başladı..

Çocukların yanında elbette olacağız..her zaman ve ihtiyaçları oldukça. ama abartmadan.. onlar yeri gelip yalnız başlarına da olacaklar. kendileri birşeyleri çabalamalı, başarmalılar. her an yanlarında olmak demek, onları tembelleştirmek, yeteneklerini köreltmek demek. kendileri başardıkça yüreklenecekler.. inanacaklar kendilerine.. başarmanın tadına varıp, çıtayı bir adım daha yükseltmek için çalışacaklar. ama biz o çıtayı alıp kaldırırsak yukarı ve tutup kollarından çocuğu çıkarıverirsek bir üst basamağa, hazıra konar, alışır, hep ister.. kendi başarmanın güzelliğini bilemez..

Kendine güvenen, inanan, kuvvetli bireyler yetiştirebilmek dileğiyle.. sevgiyle kalın...