...:::Seni Anladım Anne:::...

Anne olunca anladım annemi..

Ve eminim tüm anneler de öyle..

Dün sevgili adaşım Hilal çok güzel bir yazı paylaştı tam da bu knuyla ilgili.. Kendisinden izin aldım, bugüzel yazıyı sizlerle de paylaşmak istedim:

Tüm öğütlerini reddediyorum
Tüm öğütlerini tutuyorum
Sana benzemek istemiyorum
Sana benzemek istiyorum
Kabuğumu kırıp içimi gösteremiyorum
Sana sarılırken seni itiyorum
Beni övüyorsun inanmıyorum
Evden gidiyorum senden gitmiyorum
Evinden kaçıyorum evine geliyorum
Anne oldum 
İnsan çok üzülüyor anlıyorum
Herkese kalbimi açabiliyorum
Ama bir tek sana açamıyorum
Ne zaman konuşmaya otursak biri kırılıyor sonra
Ne zaman kırılsa biri ağlıyor
Ağlayınca biri sarılmak gerek
Ben bir türlü yapamıyorum
İçimde hep pişmanlıklar
Kocaman özürler var coşup gelen
Tıkanıp kalıyor işte başka kimseyle olmaz bu
Neden diye çok sordum kendime bulamıyorum
Sana anlatırken sana anlatamıyorum
Sen güzel bir şey söylerken ben azarlandığımı sanıyorum
Tamam büyüdüm büyüyeceğim kadar 
Ama seni her görüşümde neden senin yanında hep çocuk kalıyorum?
Ağzımda büyük laflar, elimde büyük işler
Çocukça bir büyüklenmeyle ben hep sana kendimi ispatlamaya çalışıyorum
Sen benim iyiliğimi istedikçe, ben tüm iyiliklerimi senin önüne saçıyor
Sonra senden kaçıyorum
Hele anne oldum olalı iyice tuhaflaştım
Sen ne öğüt versen "doktor söyledi, okudum, biliyorum"
Yanımda zırhım hazır, sen bir akıl verirsin diye
Aslında bunların hepsi belki de sen beni daha çok beğen diye
Hepsi sen beni daha çok sev diye belki
Şimdi kendi kızımı büyütüyorum
Ama neden senin dizinin dibinden ayrılmıyorum?
Keşke seni üzmemenin bir yolu olsa bende
Keşke üzülmesek böyle uzun uzun
Keşke konuşmadan anlaşsak, ağlamadan, sarılmadan yeniden başlasak
Sen benim koynuna burnumu sürüp uyuduğum ilk sevgilimsin

Ben ne yapsam ne etsem hala çocuk gibi arkama dönüp hep sana bakıyorum*

Seni seviyorum