İnsan en zor büyüyen varlık…
Diğer canlıların yavruları doğduktan birkaç dakika sonra ayağa kalkarken,bizler en az 1 sene beklemek zorunda kalıyoruz yürüyebilmek için.
Karnımızı nasıl doyuracağımızı dahi bilmiyoruz,ama acıkıyoruz.
Konuşamıyoruz,derdimiz olsa dahi söyleyemiyoruz.Ama her ağladığımızda derdimizi hissettirebileceğimiz ,gözlerinin içine bakabileceğimiz bir çift göz buluyoruz yanımızda.
Elimizden tutulsun,sarıp sarmalanalım,korunup kollanalım istiyoruz.
Şefkatin ve sevginin sıcaklığını bazen uykumuzda dahi hissetmek istiyoruz.
Sesin yüksek tonlusuna,bakışın sert olanına tahammül edemiyoruz.
Öyle narin,öyle hassasız.
Bize tahsis edilen melek hep yanımızda olsun,ondan hep güç alalım istiyoruz.
Öyle aciz,öyle muhtacız.
Bir gün geliyor..
Belki daha biz korunup kollanmak isterken,canımızdan bir can veriliyor bizim de kollarımıza.
Daha küçük olduğumuzu hissederken,minicik bir kalp atıyor avuçlarımızın arasında.
Yaşımız kaç olursa olsun,işte insan o an başlıyor büyümeye.
O an fark etmeye başlıyor içindeki potansiyeli.
İşte o andan sonra oluşmaya başlıyor asıl “ben”.
Kimi zaman sancılı,kimi zaman ağır oluyor büyümek.
Ama asla kolay olmuyor.
Dünyanın en güzel duygusunu yaşamak,bütün bu sıkıntıları unutturuyor insana.
İçindeki engin şefkat duygusu,insana geçen uykusuz gecelerin,yapamadığı şeylerin hesabını tutturmuyor.
Hep ileri baktırıyor insana.
Ve büyüyoruz…
Evet,anneyiz biz.
“Ana renkler” bizim büyümeye başlama serüvenimiz.
Asla önceki gibi değil hayatımız.
Söyleyeceğimiz çok şey var büyümeye dair.
Bize eşlik edin istiyoruz.
Haydi o zaman….
4 yorum:
ve bu büyüme sürecinde, birlikte, çoğalan fikirler ve paylaşılan zamanlarla daha da güzel, daha da verimli vakit geçirmek isteğimiz..
yüreğine sağlık Tiryaki...
çok güzel bir anlatım olmuş..
anne mi büyüyor bebek mi belli olmuyor çoğu zaman:)kalemine sağlık, bu süreçte güzel paylaşımlar olması dileğiyle,sevgiler
merhabalar..yazınızı okurken çok duygulandım.ben henüz anne değilim ama çevremde gözlemlediklerim de sizin söylediklerinize benziyor. anne olunca insan daha bir koruyucu oluyor. sadece bebeğine karşı da değil üstelik.bir arkadaşı olarak bir arkadaşını da korunmaya muhtaç olarak görebiliyor. sanırım bakışaçısı fazlaca değişiyor..
tüm annelere bebekleriyle keyifli zamanlar geçirmelerini diliyorum.zamanı gelince ben de ''anneyim'' demek istiyorum :) tüm annelere kocaman sevgiler..
Bu resimdeki el FKB ve sen mi yoksa alıntı mı =) Çok hoşuma gitti o minicik el.
Çok içten yazmışsın. Bence annelik insanın "yazar" yönünün de ortaya çıkmasına sebep oluyor. Sevgiler.
Yorum Gönder
Fikrinizi bizimle paylaşın..