Acemi Anne

İlk çocuğunda acemilik yaşamayan var mıdır acaba?Acemi olmadığını düşünen vardır,orası muhakkak.Ama acemi olmayan yoktur bana göre.Her ne kadar küçük kardeşleriniz sizin elinizde de büyüse,etrafınızda bir dolu kuzen,yeğen,komşu,arkadaş çocuğu vs..de olsa,hatta üniversitede bunun ilmini de okusanız –ki bu ilmin parametreleri yeryüzü üzerindeki çocuklar sayısıncadır ve her çocuk için ayrı ihtisas alanı belirlenmesi gerekir- ,anne olmadan önce annelik hakkındaki tüm kitapları da okusanız , yine acemisiniz,yine acemiyiz.Hatta bu acemilik bazen ilk çocukla da sınırlı kalmaz. İkinci,üçüncü çocuğunuz size şimdiye kadar öğrendiklerinizin hepsini unutturabilir,tam tersi ya da bambaşka deneyimler yaşamak zorunda bırakabilir sizi.

Annelik böyle bişey işte.. Acemiliğiniz hiç geçmez,öğrenmeniz gerekenler asla bitmez.Sadece zamanla daha serin kanlı davranabilme yetisini kazanırız,o kadar..

Şu devirde anne olup da, “Bu zamanda anne olmakta ne var?Bizim zamanımızda biz…” diye devam eden cümlelerden duymayan var mıdır? Herhalde hepimiz defalarca maruz kaldık bu tarz ifadelere.Oysaki annelik bebeğe temiz bez yetiştirmek,onu sıcak bi ortamda tutabilmek,üzerine giyebileceği kıyafetleri ona sağlamak ve onların karınlarını doyurmaktan ibaret mi ki?Tamam kabul. Kirli bezleri elde yıkamıyoruz,sabahlara kadar kazanlarda su kaynatıp,çamaşır yıkamıyoruz.Hazır bez alıyoruz.Hem de hepsini beğenmiyoruz.Evet artık evlerimiz genelde kaloriferli,kombili.. Odun kömür taşıyıp,sobanın kovasını değiştirmeye,sobayı yakmaya uğraşmıyoruz.Bebeklerimize iç kıyafetlerine varana kadar biz kendi elimizde dikmiyoruz,örmüyoruz.Örsek de canımız istediği için örüyoruz, dikiyoruz. Her şeyini hazır alıyoruz,hem de tek tek seçiyoruz.Gece acıktıklarında gözümüz kapalı mutfağa gidip,pirinç unundan mama yapıp,sonra da –bebek deliler gibi ağlarken- soğutmaya uğraşmıyoruz.Mama alıyoruz. Fiziksel açıdan daha rahat olduğumuzu asla inkar etmiyoruz. Ama bebeklerimiz sadece birer bedenden ibaret olmadığından olsa gerek,anneliğin kolay olmadığını yine iliklerimize kadar hissediyoruz.

Yaklaşık 15 aydır anneyim. Öncesinde bir sürü şey okudum,dinledim,araştırdım. Sonrasında da pratiğe geçtik. Kimi bilgiler hiç işime yaramadı,kullanmadım,kimisi de sadece teorikte doğru bilgi olarak kaldı. Bi yandan okumaya,araştırmaya devam ettim, ama yeri geldi sadece yaşadıklarımdan öğrendiklerim bana ışık oldu. Yine de çoğu zaman cahil hissettim kendimi. Ama bu beni üzmedi,bunu hissedebildiğim için sevindim ben aksine. Hani derler ya asıl cahil,bilmeyen ama bilmediğini de bilmeyen (daha da kötüsü bildiğini zanneden) kişidir diye. Belki de bu yüzden çoğu sektörde “Amatör ruhu kaybetmemek lazım” derler.Asıl profesyonelliğin bu olduğunu söylerler.Anneliğin profesyonelliği nasıl olur tam bilemiyorum ama en azından en doğru yaklaşım bu olsa gerek. Her konuda bebeklerimiz için en iyisini istemekle kalmayıp,bunu nasıl yapabileceğini araştıran,bazen bilmediğini de çok rahat kabul edebilen,soran,soruşturan anne olabilmek. Yani acemiliği en hasarsız şekilde atlatabilme yoluna gitmek..

Hasar diyince biraz içime dokundu açıkçası. Ne yazık ki hasar tek taraflı olmuyor annelik konusunda. Hem biz hem de bebeklerimiz bilgi eksikliğimizin ya da acemiliğimizin sıkıntısını çekiyoruz. O halde sadece annelik güdülerim bana nasılsa doğru yolu buldurur demenin,artık ne kadar geride kalan bir yaklaşım olduğu çok açık.

Ben kendi adıma,acemiliğimi kızıma asla hissettirmek istemiyorum.Neden benim eksikliğimin sıkıntılarını o yaşasın? Neden daha iyisi olabilecekken geleneksel yöntemlere mahkum kalsın? Buna hakkım yok. Anneyim,acemiyim,ama elimden gelenin hep daha iyisini yapabilmek adına gayretliyim..